De kracht van de groep
‘Ik val ook op mannen, sinds 3 maanden kom ik er voor uit en het voelt echt als een opluchting’ zegt een van de deelnemers bij het knetterende vuur.
We zitten buiten te midden van duizenden sterren, melkwegen en de volle maan piekt net over de bergtop. Het is een sharing, waarin we zowel ‘s ochtends als ‘s avonds onze gevoelens en praktische zaken delen. Waar ben je nu? In plaats van hoe gaat het met je. Als ik de ‘talking stick’ oppak besluit ik ook iets te delen wat van mijn hart mag: ‘Ik vind het moederschap soms zwaar en ingewikkeld. Wat als ik geen kinderen had gehad. Hoe had mijn leven er dan uitgezien?’ Na het delen leg ik de stick weer in het midden. Ik voel een sterke emotie opkomen: verdriet, maar ook opluchting. Fijn om dit te kunnen delen in deze veilige setting. De meeste van ons kennen elkaar pas een paar dagen. Het maakt niet uit. Waarom kunnen we onze grootste, diepste geheimen zo moeilijk delen? Is het omdat we bang zijn voor veroordeling? Dat we buiten de groep vallen? We hebben ze allemaal: geheimen, waarschijnlijk veel die ook nog op elkaar lijken. Door mijn hoofd gonst daarna: stel dat hier iemand in de kring zit die heel moeilijk kinderen heeft kunnen krijgen? Er zijn zoveel stellen die moeilijk kinderen kunnen krijgen of helemaal niet. Juist door te delen kan je herkenning krijgen en begrip. Door te delen, helen. Dit zei Louise Hay al in de jaren 80. En het is echt waar merk ik ook hier weer op in dit prachtige gebied in de Alpen van Zwitserland. We zijn allemaal maar gewoon mensen. Haal de labels en etiquette eraf en we zijn allemaal mensen met dromen, angsten, verdriet en verlangens…
Wat is een klimaat expeditie?
Nature Lab neemt mensen en bedrijven op meerdaagse leiderschapsprogramma’s mee naar kwetsbare natuur in binnen- en buitenland. Het laat de gevolgen van klimaatverandering van dichtbij zien en helpt zo ‘leiders’ en teams extra stappen voor een gezondere aarde te zetten.
Klimaat leiderschap
Het is ochtend, ik word wakker van het geroezemoes van de gids Claude die ontbijt klaarmaakt. Als ik door het raam van de berghut kijk zie ik de ochtendzon de bergtop aan de overkant van het dal verwarmen.
Deze klimaat expeditie gaat over loslaten, ruimte creëren, over leiderschap. Want hoe ben jij als je eigen innerlijke leider. Welke keuzes maak je? Durf je jezelf te zijn? Of ben je een pleaser? Spring je als eerste op als er gevraagd wordt wie er wil afwassen of sluit je je eerder af door als laatste te praten tijdens sharings en algemene dingen te delen zodat je niet te kwetsbaar bent.
Fysiek is deze trail pittig. We wandelen met alle gear (inclusief tenten, kookgerei en proviand). Kamperen doen we vlakbij de Turtmann gletsjer aan een prachtig meer gevuld met ijswater. IJskoud, zo ervaren Rogier en ik het ook als we s‘ ochtends besluiten een Wim Hof’je te doen. Volgens de gids Claude is het water 5 of 6 graden. Ik hoor de geluiden van de kwetterende vogels die zich door het dal verplaatsen. Oorverdovende herrie van het ijswater dat in riviertjes naar beneden klettert. Het geluid van het gestilp van de krekels die me doen denken aan tientallen tuinsproeiers, ieder keer opnieuw. Het zachte gefluister van de wind door het droge helmgras.
De groep is blij, ontspannen, gelukkig en rustig. Het valt me op dat een van de deelnemers Franc echt opbloeit deze dagen zo in de natuur. Een brabo uit Tilburg die naar mijn idee vaak in de kroeg te vinden. Hij pakt grote stukken hout en gooit die, naar groot amusement van de rest van de groep, op het vuur. Hij glundert, de zon heeft zijn gezicht zachter gemaakt.
